Bu bakýmdan insan izaha muhtaç bir varlýktýr…
En büyük keþif insanýn kendini keþfetmesidir… Ýnsan çamurundaki üstü örtülü cevheri ortaya çýkardýðý zaman, ne muazzam bir deðer olduðu belli olacaktýr…
Bunun için de iç dünyamýzda deruni bir sefere çýkmamýz gerekiyor… Enfusi bir bakýþla insan gerçeðine nüfuz etmemiz kaçýnýlmaz oluyor…
Ýnsan deðerlidir… Allah’ýn (c.c) muhteþem sanatý insanda tecelli etmiþtir… Bu bakýmdan her insan kendini önemsemek durumundadýr… Hangi deðerler manzumesine sahip olduðunu idrak etmek mecburiyetindedir…
Evet, insan gerçekten önemlidir… Hümanizme terk edilmeyecek kadar önemlidir…
Önemine binaen insanýn önce kendisini tanýmasý gerekiyor. Ondan da önemlisi insanýn kendisi ile barýþýk olmasýdýr…
Günümüz insanýnýn kendisi ile barýþýk olduðunu söyleyebilir miyiz?
Zor bir soru…
Görünen o ki, belirsizlikler, bulanýklýklar içinde bocalayan insanoðlunun kendisi ile barýþýk olmasýný bekleyemeyiz… Ýç insicamý bozulan insanýn hayata bir þey katmasý þuurda kalsýn, ayakta bile kalmasý çok zor… Ruhun derinliklerinde baþlayan infial, insaný isyanýn eþiðine çekiyor…
Evet, insanýmýzýn tatminsiz, tahammülsüz ve takatsiz olmasý endiþe verici… Ýçine kapanýk, karamsar bir dünyanýn insaný, kapasitesi ne olursa olsun bir deðer üretemez… Özgüvenini kaybeden yorgun ruhlarýn yol almasý beklenemez… Doyumsuz, güvensiz nesiller yalnýzlýk girdabýnda tükenip gidiyor…
Bunun önüne nasýl geçebiliriz?
Kendimizi fark ederek…
