Oruçla neyi fark ettik? Bu dünyaya ait olmadýðýmýzý… Yemeye, içmeye ve cinsel ihtiyaca belli zaman dilimlerinde ara vererek daha ulvi bir yaþamýn arayýþýnda olduðumuzu gösterdik… Aidiyetimizin adresini ortaya koyduk…
Evet, “Kuþkusuz biz Allah içiniz!..” Dünyanýn içinde olsak bile dünya için olmayýz.
Muttakiler için hayýrlý olanýn ahiret yurdu olduðunu hatýrladýk… Zaten hatýrlamak zorundaydýk, zira bizi yoran, yýpratan, yanýltan dünya yaþamý deðil miydi?
Yorgun ruhlarýmýzýn imdadýna Ramazan yetiþti… Umarým, oruç üzerinden yeni bir dinamizm, güzel bir disiplin, ciddi bir duyarlýlýk yakalamýþ olduk… Çoktandýr inanç, bilinç, direnç zindeliðine ihtiyacýmýz vardý.
Her Ramazan yeni bir baþlangýçtýr… Ýstidatlarýn inkiþafý için, görevlerin ifasý ve iþtiyaký için, hayatýn ýslah ve inþasý için bulunmaz bir fýrsattýr. Kabul etmek gerekir ki, modern dünyanýn Müslüman’ý yorgun, yalnýz ve yitik… Bu, bireysel bir vak’a da deðil, toplumsal bir yorgunluk ve kitlesel bir yalnýzlýk…
Yorgunluðumuz yoðunluðumuzdan mý? Deðil…
Yalnýzlýðýmýz kimsesizliðimizden mi? Hayýr…
Evet, yürümeden yorulmak… Ciddi yükler yüklenmeden tükenmek… Oturduðu yerde yýðýlýp kalmak normal midir? Bu duruma doðal diyebilir miyiz?
Bu bir hata mýdýr? Halsizlik midir? Hastalýk mýdýr?
Ýdeallerinden kopmuþ, iradeleri çökmüþ, iddialarýndan vazgeçmiþ kimi Ýslami oluþumlarýn gidiþatý nasýl bir akýbetin habercisi?
Buna ne diyeceðiz?
Sendrom mu? Travma mý? Kriz mi? Kýrýlma mý? Savrulma mý? Fetret mi? Ric’at mý? Bilemiyorum… Kronik mi, þimdilik mi? O da belli deðil…
Yoksa gaflet, kasvet, rehavet, atalet halleri mi?
Daha da beteri sanki herkes halinden memnun… Dertsizlik derdi ile malul… Takattan düþmüþ, mecali kalmamýþ, kendini koyvermiþ bir ruh hali… Lakayt, laubali veya kendini layüs’el görme yanýlgýsý…
Kendimizi ne yaptýk?
Kaybettik mi? Kahrettik mi? Katlettik mi?
Þimdi biz kendimizi inkâr edebilir miyiz? Ýptal edebilir miyiz? Ýhmal edebilir miyiz? Teklifi yok sayabilir miyiz? Asla! Çünkü biz müminiz… Mesuluz, mecburuz, çünkü kusurlu da olsa kuluz…
Karamsarlýk, kararsýzlýk ya da birilerine kahrederek kenarda duramayýz…
Kenarda durmakla kâr edemeyeceðimizi, huzur bulamayacaðýmýzý bilmek durumundayýz… Çünkü “dünyada rahat yok” gerçeðinin farkýndayýz… O halde baþýmýza bir çile, bir bela, bir ceza gelecekse Allah yolunda olmasý tercihe þayan deðil midir?
Sitemimiz kime? Bunca suçlama ve þikayet neden? Hepimiz çoban deðil miyiz?
Yük almak varken hep yük mü olacaðýz?
Ümit olmak dururken hep ümit mi edeceðiz?
Rüzgâr estirmek beklenirken esen rüzgârlara tabi mi olacaðýz?
Düþünüyorum da dava azmimizi, mücadele aþkýmýzý kýran hangi günahlarýmýz? Hangi ihmallerimiz? Ne tür zaafiyetlerimiz?
Dostlar, dünü sorgularken, geleceði tasarlarken; ilkelerimizi, deðerlerimizi, görevlerimizi gözden geçirmemiz gerekmiyor… Yapýlmasý gereken, kendimizi gözden geçirmektir… Gerçeðimizle yüzleþmektir…
Ne eleþtiri ne de özeleþtiri, sadece tevbe ve tezkiye…
Ademce bir tevbe ile… Yunusça bir nedametle…
Þayet bunu da yapmaz isek sonrasý hüsran ve helaktýr… Yarýn hesabýný veremeyeceðimiz bir hayat þimdiden bize ait olmamalýdýr…
Hayata ne yüklediðimiz önemli… Esas olan amel defterine ne kaydettiðimiz… Zaten her þey kayýt altýnda…
Sadece kuru söylem ve sloganlarla bir yere varamayýz, salih amellerimizi konuþturmamýz gerekiyor…
“Kahrolsun” ve “yaþasýn”larla sorunlar çözülmüyor, sorumluluk bitmiyor…
Düþünce, söylem ve eylemde haklýlýk yetmiyor, süreklilik gerekiyor…
“Baþarý odaklý” uðraþlar yerine, “istikamet ayarlý” bir mücadeleyi esas amalýyýz…
Rejimler, sistemler bile kabuk deðiþtirirken, kendini yenilerken biz, olduðumuz yerde saymaya devam edemeyiz… Dinamik bir fýkýhla hayata müdahil olmalýyýz… Sadece kitap okumakla da fýkýh oluþmuyor, hayatý da okumak gerekiyor…
Kabiliyetlerimiz var, kararlýlýðýmýz yoksa ne yol alabilir ne de deðer üretebiliriz…
Mevcudu korumakla yetinemeyiz, müsait zamanlarýn Müslümanlýðý ile menzile varamayýz, mutlaka her güne yeni bir þey yüklemeliyiz…
Ýki günü müsavi olanýn kaybýnýn ne olduðunu en iyi biz biliriz…
Dudak ucu ile söylenen söz, parmak ucu ile yapýlan iþ sonuç vermiyor… Yüreðimizi ve varlýðýmýzý ortaya koyup elimizi taþýn altýna uzatmalýyýz…
Güne dönük, gündem olacak, gönüllere iþleyecek güzel ve güçlü sözlerimiz olmalý… Bunun için öncelikle güç birliðine gitmemiz gerekiyor… Yeryüzünde saygýnlýk için haklý olmak yetmiyor, güçlü olmak da lazým…
Þimdi biz küresel trajedi, toplumsal yozlaþma karþýsýnda pasif nesneler olmayý içimize sindirebilir miyiz?
Artýk bize düþen vahye þahitliðimizi yüzaký ile sürdürmektir…
Yapaylaþan, yavanlaþan iliþkilerimize yeni bir ruh yüklemektir…
Birbirimizden elimizi çekebilir miyiz? “Ne haliniz varsa görün!” diyebilir miyiz? Tam da nesillerimiz bir ateþ çukurunun kenarýnda kendilerine uzanacak bir el bekliyorken…
Uzatýn ellerinizi, bugün bayram… Bayramlaþmak için… Kardeþleþmek için…
Daha nice bayramlara… Ve yüce bayramlara… Bayram mý dediniz?
Bayram bir “hakediþ”tir…
Bayram, rengarenk elbiseler giyme iþi deðil, takva libasýna bürünme iþidir…
Bayram, yaðlý ballý sofralara misafir olmak deðil, takva azýðýna nail olmaktýr…
Bayram, jeeplere binmek deðil, sýrattan geçme becerisidir…
Bayram, diploma, kariyer, icazet sahibi olmak deðil, amel defterini sað tarafýndan almaktýr…
Meryem oðlu Ýsa (a.s.) dili ile dileðimiz o ki;
“Öncemiz ve sonramýz bayram olsun.” (Maide 114)
