Peygamberlerin gönderiliþ amaçlarýna ve üstlendikleri sorumluluklara bakýldýðýnda; ilahî mesajýn ulaþtýrýlmasýndan tutun da uyarma, müjdeleme, toplumdaki yanlýþlýklarý ortadan kaldýrma, insanlara rehberlik etme, hislerine maðlup insanlarý memnun etme, nazari kaidelerin yaný sýra pratik deðerleri öðretme, hayatlarýna yön verme vb... birçok hususta görevler yerine getirdikleri görülecektir. Peygamberini rehber edinen toplumlar, dünya hayatýndaki iþlerinde ve yaþantýlarýnda huzuru, sükûnu elde etmiþler (En’am, 48); bunun aksine davranýþ sergileyen, peygamberini yok sayan, onun rehberliðine kulak vermeyen toplumlar ise helaklerle, yýkýmlarla (Enbiyâ, 41)tarih sahnesindeki yerlerini almýþlardýr. Anlaþýlan odur ki Allah, peygamberler göndermek suretiyle insanlara sürekli yardýmda bulunmuþtur.
Peygamberler silsilesinin son halkasý Efendimiz (s.a.s.)’in hayatýnda gerek peygamber, gerekse bir beþer olmasý açýsýndan bizler/insanlýk için sayýsýz örnekler vardýr. Çünkü Kur’an-ý Kerim: “Andolsun ki, Rasulüllah, sizin için, Allah’a ve ahiret gününe kavuþmayý umanlar ve Allah’ý çok zikredenler için güzel bir örnektir." (Ahzâb, 21)ifadesiyle bu gerçeði vurgulamaktadýr. Ayný zamanda insanlar peygambere uymakla, imani noktadaki kararlýlýklarýnýn ve Yaratýcý’ya karþý olan sevgilerinin en bariz örneklerini sergileyip O’ nun affýna ve baðýþlamasýna talip olmuþlardýr: “(Rasulüm!) De ki : Eðer Allah’ý seviyorsanýz bana uyunuzki Allah da sizi sevsin ve günahlarýnýzý baðýþlasýn. Allah son derece baðýþlayýcý ve esirgeyicidir." (Âl-i Ýmrân, 31)
Çocuklarýmýz ve gençlerimiz kuþku yok ki, bizler için vazgeçilmez deðerlerdir. Onlarýn çok kýymetli ve deðerli olmasý hayatlarýnýn her aþamasýnda üzerlerine titrememizi gerektirir. Çünkü nesillerimiz bizler için geleceðimizin teminatý, deðerlerimizin mirasçýsý ve öngördüðümüz yarýnlarýn sahipleridir. Sadece bu saydýklarýmýz sebebiyle deðil, her þeyden önce bir insan olmalarý yönüyle de onlara özel bir önem vermemiz gerekir. Hele günümüz dünyasýnda yaþanan buhranlar, sevgi yoksunluðu içerisinde, zamanýmýzýn tamamýný onlara ayýrsak yine de yetersiz gelecek gibi görünmektedir. Çünkü UPSAM ( Uluslar arasý Politik ve Stratejik Araþtýrmalar Merkezi) tarafýndan 17þehir merkezinde yapýlan bir araþtýrma, durumun vahametini ortaya koymaktadýr: “Sýnav kaygýsý, gelecek kaygýsý, ailede, okulda þiddet sebebi ile gençler kendilerini anlayacak kiþileri bulmakta zorlanmaktadýrlar. % 72’si sigara içtiðini, % 66’sý alkol kullandýðýný, % 26’sý uyuþturucu kullandýðýný, % 65’ibir kere denediðini , %46’sý kendisine zarar verdiðini, % 71’i okuldan kaçtýðýný, % 64’ü disiplin cezasý aldýðýný ifade etmektedir. Bu sayýsal durum, çocuklarýmýz ve gençlerimizin, “bizi anlayýn, bize ilgi duyun" çýðlýklarýnýn rakamsal yansýmalarýdýr. (Diyanet Aylýk Dergi , sayý, 193,Ocak 2007) Her þeyden evvel Hz. Peygamber: “Hiçbir çocuk yoktur ki Ýslam fýtratý üzere doðmuþ olmasýn." sözüyle, sadece dinî kimliði ortaya koymaktan öte, çocuklarýn doðuþtan olan masumiyetlerinin ilgi/alaka ile geliþtirilmesini ifade etmeye çalýþmýþ olsa gerektir. Bu sebeple sevmek ve sevilmek ihtiyacýnda olan temiz fýtrata sahip çocuklara; temiz olanla olmayaný, güzel olanla çirkin olaný, doðal olanla yapmacýk ve sahte olaný ayýrt edebilmeleri için ilgimizi, alakamýzý, sevgimizi vermeliyiz .
Belirtmiþ olduðumuz bu ilgisizlik ve alakasýzlýklarýn aksine , yukarýda ifade ettiðimiz birçok noktada olduðu gibi, Hz. Peygamber’in hayatýnda çocuklara bakýþ ve davranýþlarý ile ilgili güzel örnekler mevcuttur. Öncelikle Efendimiz (s.a.s.), genellikle, insanlýk adýna insana bakýþta genel prensip ortaya koyarak: “Küçüklerimize acýmayan, sevgi þefkat göstermeyen; büyüklerin hakkýný tanýmayan, saygý göstermeyen bizden deðildir." (EbûDâvud, Edeb, 58) sözüyle zihinleri inþa etmiþtir. Sonraki aþamalarda ise bizzat uygulamalarý ile ashabýna bu düþüncenin örneklerini sergilemiþtir. Özellikle torunlarý Hz. Hasan ile Hz. Hüseyin’e göstermiþ olduðu sevginin örnekleri kaynaklarýmýzda mevcuttur ki , âdeta toplumumuz da çocuklara geleneksel anlamdaki bakýþýn yanlýþlýðýný ortaya koymaktadýr.
Hz. Peygamber bir gün torunu Hasan’ý sevip baðrýna basarken yanýnda Akra Ýbni Hâbis bulunuyordu. Akra: “Benim on tane çocuðum var, onlardan hiçbirini öpmedim." dedi. Hz. Peygamber (s.a.s.) ona hayretle bakýp: “Merhamet etmeyen kimseye merhamet olunmaz." (Buhârî,Edeb, 18) buyurarak merhamet ve sevgi hissinden yoksun býrakýlan çocuklarýn insani vasýflarýnýn eksik kalacaðýný beyan etmektedir. Benzer þekilde Hz. Peygamber’in huzuruna gelen bir grup: “Siz çocuklarýnýzý öpüyor musunuz?" diye sordular. Peygamberimiz: “Evet" buyurdu. Onlar: “Fakat biz, Allah’a yemin ederiz ki onlarý öpmüyoruz." dediler. Bunun üzerine âlemlerin Efendisi : “Allah sizin kalplerinizden merhamet duygusunu çýkarýp almýþsa ben ne yapabilirimki!" (Müslim, Fezâil, 164) buyurmak suretiyle, sevgi, muhabbet pýnarlarý kuruyanlarýn halini insanlýðýn nazar-ý dikkatine sunmuþtur.
Ýlahî Kelam: “Servet ve oðullar (evlatlar), dünya hayatýnýn süsüdür." (Kehf, 46), “Ey inananlar! Kendinizi ve ailenizi ateþten koruyun." (Tahrim, 6) ifadelerini bildirirken âdeta insana: “Sahip olduðun deðerlerin kýymetini bil ve bunlara karþý sorumluluðunu yerine getir." çaðrýsýný yapmaktadýr. Baþta anne-baba ve yakýnlar olmak üzere çocuklar toplumun elinde birer emanettirler. Bu emanete riayet de onlarýn, beden ve ruh saðlýðýnýn geliþtirilmesi, iyi bir eðitim ve öðretimden geçirilmesi, ahlaken olgunlaþmasý, þahsiyet sahibi olarak yetiþtirilmesiyle gerçekleþtirilecektir. Gönlümüzü ve ellerimizi Yaratýcýmýza açtýðýmýzda:“Rabbimiz! Bize gözümüzü aydýnlatacak eþler ve zürriyetler baðýþla."(Furkan, 74) dua naðmeleri dile getirildiðinde, inancý ve yaþayýþýyla iyi, erdemli eþler ve çocuklar hepimizin ortak temennisi ve dileðidir.
Hz. Peygamber’in bizlere öðrettiði en temel prensiplerden biri de kuþkusuz çocuklar arasýnda eþit davranma hissiyatýdýr. Efendimiz’in yanýnda oturan bir adamýn oðlu geldi. Adam onu öperek dizine oturttu. Az sonra küçük bir kýzý daha geldi. Adam onu önüne oturttu. Bunun üzerine Hz. Peygamber: “Bunlarýn ikisini bir tutsana!" diye adamý uyardý. Evlatlar arasýnda eþitlik ilkesini: “Allah’ tan korkunuz; çocuklarýnýz arasýnda adaletli davranýnýz ."(Müslim, Hitâb, 13) sözüyle bildirmektedir. Hiçbir suretle evlatlarýmýzý yetiþtirirken, onlara birtakým imkânlarý sunarken ve onlarý sahip olduklarýmýzdan özellikle mal paylaþýmý konusunda paydaþ kýlma hususunda bu sözü kulak ardý etmememiz gerekir. Daha geliþim çaðýnda bu olumsuz duyguyu çocuklarýmýza aþýladýðýmýz takdirde, birlikteliðin deðil ayrýmýn tarafý olarak onlarý yetiþtirmiþ oluruz ki, uzun soluklu yaþamda bu durum müspet sonuçlar doðurmaz. Þu çaðrýyý hiçbir zaman unutmamalýyýz: “Mallarýnýz ve çocuklarýnýz ancak birer imtihandýr; Allah katýnda ise büyük bir mükâfat vardýr."(Teðabun, 15) Çocuklarýmýza edep / adap, gerekli olan sevgi, þefkat ve merhamet duygusunu aþýlarken ebeveyn ve toplum rehberliðinden onlarý mahrum býrakmayalým.
|
