İslam, Allah ve Resulü’ne mutlak teslimiyet iken şimdilerde yerini pazarlıkçı ve parçacı teslimiyetlere terk etti… Koşullar, kurallar, kanunlar gerekçe gösterilerek İslam’ın kimi emir ve nehiyleri karşısında gevşek, tembel, laubali davranmak normalleşmeye başladı… Teklif tehire uğradı… Kulluk tatile girdi… İslam’ın şiarlarını korumada olması gereken itina ve ihtimam zayıfladı… Vahye şahitliği sürdürecek dikkat ve rikkat eriyor… Evet, İslam’ın bize kazandırdığı ciddiyet, sadakat, samimiyet, onur ve erdemden ne kadarını koruyabildik? İslam’ın sınırlarını korumadaki samimiyet çizgisini sürdürmedeki kararlılığımız nedir? Daha da beteri, dinde laubaliliğin bir karaktere dönüşmesi ve toplumsallaşmasıdır… Laubalilik teşvik görüyor, malayanilik prim yapıyor… Bu durum sadece bu çağa münhasır bir illet değil, insanlık tarihi boyunca laubali karakterlerin gayrı ciddi tavır ve tutumlarına tanıklık etmekteyiz… Kur’an-ı Kerim ekseriyetle bu hastalıklı ruh hallerine dikkatimizi çekmektedir… İsrailoğullarının en bariz özelliği, Allah’ın hükümleri karşısında takındıkları laubali tavır değil midir? Bakara suresine isim olan, bir inek boğazlama emrini nasıl karşıladılar? Allah’ın teklifini savsaklama sefaletini ısrarla sürdürme yoluna gitmediler mi? Yine cumartesi yasağını isteyen de çiğneyen de İsrailoğulları değil miydi? Cumartesici güruhun bu şenaatı Allah’ın gazabına öyle muncer oluyor ki; sonuç onlar için maymunlaşmak ve domuzlaşmak dışında bir şey değildi… Yahudilerin yaptığı salt bir haram fiilin işlenmesi değil, Allah’ın ayetleri karşısında takındıkları gayrı ciddi, şımarık tutumlardır… Bu tutum lanetle neticeleniyor… Lanete giden yol, dinde laubalilikle başlıyor… Günümüz Müslümanları da Yahudileşme zaafiyeti altında laubali hallerle şahsiyet yozlaşması, bilinç körelmesi, ufuk daralması marazına maruz kalmaktadırlar… Lakayt yaklaşımlar, layt anlayışlar, laçka davranışlar, iman edenlerin inandırıcılığını zedeliyor… Sorumluluklardaki lakaytlık, kulluktaki laubalilik, sadece bize de değil, İslam’a da zarar veriyor… Kendisine saygısı olmayan hafifmeşrep kişiliklere kim saygı duyar? Ciddiyetsizlik bir itibar yitimidir… Tezatlarımıza tanık olan, tutarsızlıklarımızı takip eden muhataplarımız davetimizi ciddiye alırlar mı hiç? Bize saygı duymaları mümkün mü? İslam’ın izzet ve asaletine mütenasip bir duruşumuz yoksa ne davamız ne de davetimiz zemin bulabilir… İslam’ı temsiliyet için önce ciddiyet lazım… Nitelik ve derinlik aranır… Zaten kafa karışıklığı, zihin bulanıklığı içinde bocalayan kişilerin sunabilecekleri bir değer, savunabilecekleri bir iddiaları da kalmamıştır… İç dünyası cıvık olanın dış dünyası da silik ve sinik olacaktır… İçte ihsan ve ihlâs olacak ki, dışta da itkan ve etkin olunsun… Müslüman gibi davranmak yetmiyor, Müslüman olmak gerekiyor… Sahabe kararlılığında adımlar atanlar çığır açabilirler, yüreklere yol bulabilirler… Sahabe kıvamında “İşittik, itaat ettik” diyenler dava adamı olabilirler… Samimiyetle yaşanmayan din, kafalarda sadece “malumat yığını”dır… Bugün dindarlıktan nasibi olmayan dinciliği nereye oturtacağız? Kimi İslamcı aydın, entelektüel, akademisyenin elinde İslam bir kadavraya dönüşmedi mi? İndi iddialarını Kur’an’a söyletme, zanni yorumlarını vahye giydirme gayretleri bilimsel(!) ve mantıksal(!) yöntemlerle yürütülüyor… “Kendince” kriterler va’zetme, “bence” fetvalar serdetme artık sıradan uğraşlar… Ahkâm kesmelerle, uçuşan fetvalarla her şeye bir “cevaz” bulunabiliyor… Fıkıhsız bir toplumu, fakihsiz bir İslami hareketi bekleyen olumsuzlukları tahmin edebiliriz… Sonuç, magazinleşen İslam, kültürleşen din, adetleşen ibadetler, sloganlaşan ayetler dünyası bizleri çekiyor… Din, törenlerin, şölenlerin aksesuarı, fuar ve festivallerin seremonik argümanına dönüşüyor… Bunlar geçiştirilecek mevzular değil, din adına piyasaya çıkıp dinin içini boşaltma gafletini sürdüren liyakatsiz laubalilerdir… Günahı küçümseyen, değeri törpüleyen, manayı malayanileştiren bu mantık, mazur ve masum değildir… Malumatfurûş zevat nezdinde reel-politikçi, fırsatçı, faydacı, hazırcı, hazcı yaklaşımlar zamanın olmazsa olmazıdır… Zülfü yâre dokunmayacak yorumlar, fincancı katırlarını ürkütmeyecek sunumlar, yumuşatılmış söylemler, heva ve hevese dayalı maslahat tanımları sınır, kural, ilke tanımıyor… Ruhsatlarla amel, zamanla dinde laubaliliğe evrilebiliyor… Özgürlük algıları insanları kayıtlardan âzâde olmaya, kural tanımamazlığa çekiveriyor… Başıboş kalan insan üşengeç, aldırışsız, vurdumduymaz, baştan savmacı olup çıkıyor… Hikmetsiz, irfansız okumalar insanı ukalalaştırıyor… Bugün ihlâsa hasret eylemlerimiz var… Hikmete susamış çağrılarımız var… Takva yoksunu hayatlarımız var… Tevbeye muhtaç tevbelerimiz var… Laubalilik, malayanilik, lağviyat topyekûn hayatı tehdit ediyor… Mücadele bilincinde, cemaat ruhunda, sorumluluk yüklenmede gözle görülür bir aşınma varsa nedenini doğru okumak lazım… Bugün laubalileşen insanlarımızın en fazla zorlandığı seçim, yozlaştığı zemin şu alanlardır… Dost-düşman… Hak-batıl… Haram-helal… Sünnet-bidat… Hatlar karıştı… Çizgiler flulaştı… Yaşam grileşti… Sabiteler sarsıldı… Dost kim, düşman kim? Çoğulculuk ve hoşgörü dünyasında çok da önem arz etmiyor… Hak mı batıl mı? Fazla belirgin değil, zihinler bulanık. Haram mı helal mi? Hayatın realitesi her şeyi düzlüyor… Sünnet mi bidat mi? Bunu dert edinen var mı, bilmiyorum… İlkeli, tutarlı, dengeli, ölçülü olmaları gereken insanlarımız kaygan ve kaypak bir zeminde seyrediyorlar… Laubali haller düşünce dünyamıza, davranış biçimimize, durum ve duruşumuza sirayet ediyor… Sirayet etmekle kalmıyor, ciddi savrulmalara neden oluyor… Daha çok nerede ve ne zaman oluyor, derseniz… Sistemle yüzleştikçe… Kadınla buluştukça… Parayla doldukça… Hassasiyetleri harap eden, hususiyetleri harcayan, mahcubiyet ve mahrumiyete neden olan işte bu hallerdir… Bunun sebebine indiğimizde de karşımıza, dünyayı dine tercih etmek marazı çıkacaktır… Dünyevileştikçe ciddiyetimiz, heybetimiz, kuvvetimiz gitti… Laubaliliğin ahlak düşüklüğünden geldiği kesin, ama sakın iman zaafiyetinden kaynaklanıyor olmasın… Peki, bunun önüne nasıl geçebiliriz? Kişiliklerin vahiyle şekillenmesi… Kendimizi İlahi murakabeye açmak… Hesap günü endişesi… Takva örtüsüne bürünmek… Bir de urvetu’l-vuska… Üsve-i hasene… Huluk-i azim ve mukteda-i küll… Tabii ki emr-i bil maruf nehy-i anil münker…